ญาติพยายามบังคับให้เราเข้าหาธรรมะ แต่เราไม่สะดวกใจ ทำยังไงดี

เป็นเรื่องส่วนตัวเลยถอดล็อกอินมาถามนะ

คือเราเป็นโรคซึมเศร้า และโรควิตกกังวล อาการอาจจะไม่มากมายเหมือนคนอื่นๆ แต่มันก็มีผลกระทบกับการเรียนและการใช้ชีวิตของเรา
เพราะจะมีอาการหน้ามืด มือสั่นใจสั่น เรียบเรียงความคิดไม่ได้ อารมณ์เหวี่ยงง่าย และอื่นๆอีกมากมาย รู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นอย่างนี้
ปัจจุบันหาหมออยู่ ครอบครัวก็พยายามช่วยเหลือเรา เราก็เริ่มมีอาการดีขึ้น

ญาติผู้ใหญ่เราท่านหนึ่ง พอรู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ท่านก็แสดงความเป็นห่วงมาก ซึ่งอันนี้เราก็รู้สึกดีใจและขอบคุณ
แต่ท่านมักจะบังคับให้เราไปทำอะไรที่เป็นธรรมะอยู่เรื่อยๆ เช่น จะให้ไปบวชชีบ้าง จะให้ไปคุยกับเพื่อนที่เป็นนักธรรม หรือให้อ่านหนังสือธรรมะบ้าง บางครั้งก็นัดให้เลย ไม่ได้ถามเราก่อน
เราก็มีอึดอัดเล็กๆ เพราะเราไม่ใช่คนที่ปฏิบัติสายนี้อยู่แล้ว คือไม่ค่อยสนใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่เอาศาสนาเลย
คือเราเข้าใจในเรื่องการเจริญสติ การปลง แต่วิธีการเข้าถึงธรรมะเหล่านี้ของเรา ไม่ได้ผ่านการเข้าวัด ทำบุญ การสนทนาธรรม หรืออะไรอย่างนั้น  แต่เราสะดวกใจที่จะค่อยเป็นค่อยไป พิจารณาอารมณ์ตัวเอง เข้าใจตัวเองมากกว่า เรามีจังหวะการฟื้นฟูของตัวเอง ซึ่งปัจจุบันวิธีนี้เราทำแล้วสบายใจที่สุด
หลักธรรมะอะไรเราเข้าใจ แต่เวลาที่มัน down สุดๆ หลักเหตุผลอะไรมันก็ช่วยไม่ได้ คนที่เป็นเหมือนเราน่าจะเข้าใจ
ยิ่งคนเอาธรรมะพยายามมายัดเยียดให้เรา เรายิ่งรู้สึกแย่ เพราะเรามีความรู้สึกว่าคนนี้เขาไม่ได้เข้าใจจริงๆหรอกว่าเราเป็นอะไร แล้วอาการมันเป็นยังไง เวลามัน down ขึ้นมานี่หลักเหตุผลอะไรก็เอาไม่อยู่ เหมือนมีสองคนในตัว คนนึงเป็นเหตุผลพร่ำบอกว่า "ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร สิ่งต่างๆล้วนต้องมีอยู่และดับไป" แต่อีกคนเป็นอารมณ์ก็พูดซ้ำๆพร้อมๆกันว่า "มันไม่โอเค ทำไมคนที่เรารักต้องตาย" ประมาณนี้

เท่าที่คุยกับญาติเราท่านนี้ ก็ดูเหมือนท่านเป็นห่วงอยากช่วย แต่ก็เหมือนยังไม่เข้าใจว่าซึมเศร้ามันเป็นยังไง เกิดเพราะอะไร
บางทีก็มีพูดว่า "ไม่มีหรอกทำไม่ได้ มีแต่ไม่ได้ทำ" "มีคนอื่นแย่กว่าเราเยอะแยะ" ซึ่งมันก็ไม่ช่วยเราในแง่บวก
เราจะบอกญาติเรา หรือปฏิเสธท่านยังไงดีกับเรื่องบังคับทำธรรมะ อย่างถนอมน้ำใจไม่ให้ดูน่าเกลียดดี